شرح دعای روز بیست چهارم ماه مبارک رمضان
الّلهُمَّ إنّی أسألُکَ فيه مَا يُرضيکَ
وَ أعُوذُ بکَ ممَّا يُؤذيکَ
وَ أسألُک التّوفيقَ فيه لاُطيعَک و لاأعصيکَ
يَا جَوادَ السّائِلين
بزرگی تو آنسان است
که به کمترين کردهها، سوی کسب خرسندیات توان شتافت
و اميدواری ما به تو چندان که
نه از يک راه و دو راه
که از فراوان راهها خشنودی تو را توان يافت
بندهنوازیات آن گونه است که
خود، راه خشنودی خويش را به بندهات مینمايانی
و او را به مقام امن خود میکشانی
اگر از تو بخواهم که امروز
بسترهای رضامندی خود را برای من بگسترانی
آيا ناروا خواستهام؟
میدانم که چنين نيست!
گو اين که بر کبريا و عظمت تو گردی نمینشيند
و بلندای تو را ناپسندی نمیآلايد
اما اگر من دست به ناشايستی زنم
و کردهی ناخوشايندی را روا دارم
اين خود من هستم که آسيب میبينم
. . . و تو همين را نمیپسندی
و ناخوش میداری
پس بايد به ذات تو پناه آورد و در سايهسار تو نشست
تا بتوان از گناه رَست و به آستان تو پيوست
فرمانبرداری تو توفيقی است که آن را نه به هر کس دهی
و پرهيز از سرکشی در برابر دستورت
نشانی که آن را نه بر هر کس نهی
امروز از تو میخواهم که مرا زيبندهی اين بهرهمندی بشناسی
و زيور فرمانبری و بندگی را بر گردن من اندازی
هر که از تو پرسيد
به هدف رسيد
و هر که از تو زيور خواست
جان خويش بياراست